En weer een nieuw adresje: Restaurant Vaartsche Rijn

Ik fietste toevallig een keer langs het pand Westerkade 27 en daar veel me de Brand lichtreclame op.
Nog meer horeca in dit stukje Utrecht, vroeg ik me af.
En inderdaad: Restaurant Vaartsche Rijn gaat hier binnenkort open. Waarom eigenlijk die oude spelling?
De site is nog volop in voorbereiding, maar Danny, Euegene en Laura hebben al een eerste statement geplaatst:
"Marco Pierre White zei eens in een intervieuw dat hij aan het eten kan proeven of de sfeer in een restaurant goed is. Dat is dan ook de reden, dat wij er alles aan zullen doen om U, maar ook onszelf een mooie avond te bezorgen."
Een quote van Marco Pierre White- dat belooft veel. De Oosterkade en Westerkade zijn hard op weg een horeca hotspot te worden.

Over Walden, een krokantje walnoot en mislukte appelbeignets

Een restaurant kiezen blijft toch een gok en de eetclub gokt ook wel eens verkeerd.Zo gingen we kort na de opening naar Restaurant Walden op het Domplein.
Het was een gezellige avond, al liet het eten flink te wensen over. Voor Iens schreef ik er het volgende verhaal over:

“Vanavond hier gegeten en dat viel niet echt mee. De zaak ziet er wel leuk uit, goed gedesigned, al geeft de kleur van de muren een beetje het gevoel van een mausoleum. De bediening zou wat minder joviaal mogen zijn, maar snel zijn ze wel. Als voorgerecht eet ik de IJsselmeerpaling. Piepkleine paling-nuggets, die overigens prima smaken, verschijnen op een bord met een gortdroge aardappelsalade. Niet echt een feest op het bord. Het begint weinig veelbelovend, maar wordt alleen maar slechter. De snoekbaars met appelstroop klinkt spannend, maar de kok, die zich ongetwijfeld prima kan handhaven op eetcafé-nivo, heeft zich duidelijk vertild. Het is zonde om een lekkere vis als snoekbaars op te offeren voor zo'n onsmakelijke hap. Volgens de kaart wordt de snoekbaars geserveerd met een witloftaartje, maar ik tref op mijn bord slechts mislukte appelbeignets aan. Alsof de appelstroop al niet zoet genoeg is. Alleen het "krokantje walnoot" (wie verzint dat?), een handjevol walnoten op de aardappelpuree, is smakelijk. Gelukkig redt de kok z'n reputatie een beetje met het dessert, de koffiemousse. Walden, leuke naam overigens, is te prijzen omdat ze iets anders willen bieden dan het standaard eetcafé-menu. Maar dat vraagt wel iets meer van een kok en dat kan Walden simpelweg niet leveren. Het is lang geleden dat ik zo slecht heb gegeten. En dan heb ik het nog maar niet over de belabberde akoestiek en het feit dat het achter in de zaak zo donker is dat je de menukaart niet zonder zaklantaarn kan lezen.”

Restaurant Sparkling aan de Voorstraat

Onze laatste afspraak was in restaurant Sparkling aan de Voorstraat.
Dat is erg goed bevallen en dat blijkt wel uit de volgende recensie die ik schreef voor Iens.

Gisteravond heb ik gegeten bij Sparkling en dat is me goed bevallen. Sparkling is een redelijk nieuw restaurant dat is gevestigd op de plek waar ooit de restaurants Ghandi en Zee te vinden waren. Groot is Sparkling zeker niet. Met twee man, een kok en een gastheer/ober, lukt het op een doordeweekse dag prima om de boel onder controle te houden. De gastheer gaat wat losjes met zijn klanten op. Ik erger me er niet aan, maar niet iedereen zal zijn jovialiteit kunnen waarderen. Zo zit hij op een bepaald moment bij ons aan tafel om de bestellingen op te nemen. Na afloop krijgen we allemaal een hand. Deskundig is de man overigens wel. De kaart is overzichtelijk en biedt volop variatie, zowel in de gerechten als de wijn. Allereerst komt lekker brood met boter en een tapende op tafel. Ik besluit te beginnen met een Edelweiss, een lekker witbier uit Oostenrijk. Heineken is het huisbier van Sparkling, maar de gastheer vertelt dat er ook een paar flesjes Hertog Jan zijn, al is dat eigenlijk bedoeld voor de kok. Jammer voor de kok, maar zijn Hertog Jan is hij kwijt aan een paar van mijn tafelgenoten. Als voorgerecht bestel ik de gebakken coquille. Voor me wordt een prachtig opgemaakt bord gezet met de coquille, een heel dun bladerdeegbakje met wat Hollandse garnalen, rode kaviaar, asperge en wat saus. Het ziet er prachtig uit, maar smaakt ook fantastisch. Alles klopt- de vis is zo vers als maar kan en de smaken vullen elkaar perfect aan. Om me heen hoor ik tevreden geluiden over de voorafjes. Vooral de doperwtensoep ziet er erg spannend uit. Als hoofdgerecht heb ik gekozen voor de heilbotfilet. Ook dit gerecht is een feest om te zien en te proeven. Op mijn bord ligt een stapeltje met de heilbot, twee gamba’s, tagliatelle en groente. Ook het hoofdgerecht is perfect. De verschillende onderdelen zijn uitstekend bereid en de smaakcombinatie past helemaal. Ook de hoofdgerechten van mijn tafelgenoten, ik zie ossenhaas en een luxe hamburger, vallen goed in de smaak. Toe neem ik nog een crème brulée. Het wordt saai, maar ook het dessert is uitstekend. Dit is een crème brulée zoals de Fransen het ooit voor ogen hadden. Bij het nagerecht zet de ober nog een schaaltje met koekjes op tafel. Het blijkt een mix van brownie en chococoledereep te zijn en is misschien wel het hoogtepunt van de avond. De rekening blijkt mee te vallen. Ik betaal 45 Euro voor drie gangen en wat te drinken erbij. In dit geval zit het meer dan goed met de prijs-kwaliteitverhouding. Sparkling is een fijn restaurant met een prima sfeer, prettig interieur en goede bediening. Je kunt er moeiteloos een avondlang tafelen. Van slechte akoestiek, een plaag van de horeca tegenwoordig, heeft Sparkling geen last. Er is achtergrondmuziek te horen op een beschaafd geluidsniveau en ik heb geen enkel probleem om mijn tafelgenoten te verstaan. Nu moet ik zeggen dat de zaak die avond niet bomvol zat. Enig kritiekpuntje, en nu ben ik een beetje aan het zoeken, is dat de toiletten wel eens toe zijn aan een opknapbeurt. Maar los daarvan is Sparkling perfect. Als ik tegen elf uur de zaak uitstap zit de kok op een bankje voor het restaurant uit te puffen van een drukke avond. Zonder de Hertog Jan waar hij ongetwijfeld de hele avond naar heeft uitgekeken.

Nee, dit heeft niets met Saskia Noort te maken

Nee, er is geen enkele band tussen de eetclub Utrecht en het veelgelezen boek van Saskia Noort.
Persoonlijk heb ik het boek nooit gelezen.